تسخیری, محمد صالح, موسی‌زاده, رضا, علیزاده, مسعود. (1397). خاص‌گرایی در حقوق بین الملل و سیاست بایسته جمهوری اسلامی ایران درباره آن. پژوهش های انقلاب اسلامی, 7(25), 29-53.
محمد صالح تسخیری; رضا موسی‌زاده; مسعود علیزاده. "خاص‌گرایی در حقوق بین الملل و سیاست بایسته جمهوری اسلامی ایران درباره آن". پژوهش های انقلاب اسلامی, 7, 25, 1397, 29-53.
تسخیری, محمد صالح, موسی‌زاده, رضا, علیزاده, مسعود. (1397). 'خاص‌گرایی در حقوق بین الملل و سیاست بایسته جمهوری اسلامی ایران درباره آن', پژوهش های انقلاب اسلامی, 7(25), pp. 29-53.
تسخیری, محمد صالح, موسی‌زاده, رضا, علیزاده, مسعود. خاص‌گرایی در حقوق بین الملل و سیاست بایسته جمهوری اسلامی ایران درباره آن. پژوهش های انقلاب اسلامی, 1397; 7(25): 29-53.
خاص‌گرایی در حقوق بین الملل و سیاست بایسته جمهوری اسلامی ایران درباره آن
1دانشجوی دکتری حقوق بین الملل، دانشگاه پیام نور تهران
2استاد، دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور خارجه
3استادیار دانشگاه پیام نور مرکز گرمسار، سمنان
چکیده
خاص‌گرایی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن، یک دولت یا موجودیت فعّال در حقوق بین‌الملل برای پیاده‌سازی ارزش‌ها و پیگیری اهداف خود، به‌صورت مکرر و هدفمند، اقداماتی را بر خلاف قواعد عمومی حقوق بین‌الملل انجام دهد. با توجه به گسترش این پدیده در حقوق بین‌الملل، کسب تصویری درست از آن، نیازی روزافزون به‌حساب می‌آید. در این نوشتار ضمن تبیین دلایل بروز خاص‌گرایی حقوقی، ویژگی‌هایی همچون نقض مکرر و نظام‌مند حقوق بین‌الملل، تأکید بر دوگانگی و حاکمیت‌گرایی به‌عنوان شاخصه‌های رفتاری خاص‌گرایان، مورد بررسی قرار گرفته‌اند. دولت یا موجودیت خاص‌گرا با استفاده از شیوههایی همچون استفاده از تعبیر جایگزین، به‌کار بستن معیارهای دوگانه و معافیت‌گرایی، رویکردی خاص‌گرایانه نسبت به حقوق بین‌الملل اتخاذ می‌کند. نوشتار پیش‌رو پس از پرداختن به شیوه‌های یادشده، به مسئله چندپارگی حقوق بین الملل به عنوان نتیجه خاص گرایی حقوقی می‌پردازد و در پایان پیشنهاداتی را برای سیاست گذاران دولت جمهوری اسلامی ایران در قبال این مسئله، ارائه می‌دهد. به نظر می‌رسد با توجه به فراگیر شدن این پدیده در حقوق بین الملل، دولت ایران باید «نظریه خاص گرایی» مخصوص به خود را منطبق با وضعیت، منافع و آرمان‌های ایران طراحی کند و منطبق با چارچوب‌های حقوقی به آن سامان بخشد. این نظریه ضمن درنظر گرفتن شیوه ابتکار عمل ایران در استفاده از ظرفیت‌های خاص گرایی، چگونگی اتخاذ موضع و تصمیم‌گیری در قبال خاص گرایی دیگر دولت‌ها را نیز باید مورد توجه قرار دهد. ضروری است که نهادهای حقوقی و دیپلماتیک ملی، ضمن کسب شناخت مناسب از خاص گرایی حقوقی، با ارائه نظرات رسمی کارشناسی شده و تولید ادبیات حقوقی در این زمینه، نقش فعالانه‌ای را در هدایت و راهبری آن، ایفا کنند.
Particularism in international law and the Islamic Republic
of Iran’s policy about it
نویسندگان [English]
Mohammad Saleh Taskhiri1؛ Reza Mousazadeh2؛ Massoud Alizadeh3
1PHd Student of International Law of Tehram Payame Noor University
2Professor, the School of International Relations (SIR), Tehran, Iran
3Assistant Professor, Faculty of Law,GarmsarPNU University, Tehran, Iran
چکیده [English]
Particularism is a condition under which a state or an active entity in international law, in order to implement its values and pursue its goals, repeatedly and purposefully takes actions contrary to the general rules of international law. In this paper, while explaining the reasons for the emergence of legal particularism, have been studied the features such as repeated and systematic violations of international law, the emphasis on duality and sovereignty as particularistic behavioral attributes. The present paper, after addressing the above-mentioned methods, addresses the issue of the split of international law as a result of legal particularism and finally provides suggestions for policy makers of the Islamic Republic of Iran’s state regarding this issue. It is imperative that national legal and diplomatic institutions, while gaining a proper understanding of legal particularism, play a proactive role in leading and directing the presentation of expert literature and the production of legal literature in this field.
کلیدواژه‌ها [English]
legal particularism, legal universalism, legal liberalism, sovereignty, relativism, international law
ابتدای صفحه